Şu sınavlar, seçmeler, sorular, koşuşturmalar, bunca üzüntü, telaş…
Bir başka çıkmaza karşı yarış sanki…
Mezhebin, bıyıkların, akrabalığın, yanaşmalığın “Kariyer” sayıldığı bu zamanda, çocukları bekleyen şey; sevmedikleri bir meslek, istemedikleri bir iş, ya da işsizlik…
*
İşsizden mesaj gelmişti, kısacık notunda diyordu ki:
“Rüyamda işe girmişim…”
*
İnsanlarla konuşurken, çay bardağını elinde çevirirken, sizinle sohbet ediyormuş gibi yaparken, hatta güldüğünde, dudağının bir yanına o sızı takılıp kalır işsizin…
Sabahları bir işe yetişecekmiş gibi hazırlanır işsiz…
Gidecek bir işi varmış gibi yapar…
Oysa o gün de bir umudu kovalamaktan başka işi yoktur…
*
En çok akşamları çöker işsizin sızısı…
Eve giden son köşedeki duraksama…
Akşam sofrasında boğazdan geçmeyen düğümlenmiş lokmalar…
Bakışların sessizliğindeki sorular…
Herkes gecesini yaşarken, ışığı söndürülmüş bir odada, kimsenin asla duymadığı o bitmeyen müzakere…
Ve kimseye duyurmadan ağlar işsiz…
*
Ben size söyleyeyim; seçim meydanlarında “işsizlere iş” sözü verirken işsizlere yalan söylediler…
Sadece seçim palavrasıydı…
Tam tersine işsizlik artıyor, daha da artacak, yüzde 10.1’i aştı gidiyor…
3.7 milyon işsizden, yaklaşık 1 milyonu üniversite mezunu…
(İş bulmuş olanların; huzursuzluğunun, mutsuzluğunun, korkularının istatistiğini yapmıyorlar…)
*
Üretimi durmuş, fabrikaları satılmış, çökmüş şirketleri işçi çıkartan, tarımı-sanayisi dibe vurmuş, turpu bile dışarıdan alan bir ülkede, işsize iş bulunmaz…
Basiretsizlik, böylece er geç çocukların acısına dönüşür…
*
Sınavlar, sorular, tercihler, bunca telaş ve panik… Bence çocukları üzmeyin, onların suçu yok, bu bir ülkenin kara yazgısıdır…
*
Mesaj atmış işsiz, notunda diyordu ki:
“Rüyamda işe girmişim…”
Bekir ÇOŞKUN
