Birey olmasına asla izin verilmemiş insanları
geleneklerin vasfını yitirdiği anda kuşatmaya almak.
Aidiyet duygusunu beslerken; toplumsal körlüğe, süslü kimliklere sahip çıkmalarını sağlamak
Vicdan sesini yitirilmesini bireysellikle harmanlamak.
çürüyen ve zalimleşen normları dayatmalar ve
çürümüşlüğe karşılık hem sessizlik hem kabulleniş getirmek.
Yanlızlıklaştırmak için düşünceyi tıpkı bir maddenin ilk hali gibi dağılıp yok olması üzerine körleştirmek, şekilsizleştirmek,
korkuyla korkutmak..bazen sessizce bazen bağırarak sindirmek..
Sessizliğe ve teslimiyete hangi silahla, yasayla karşı koyacağını bilemeyene… egemen güç rolünü iyi oynamak..
Tüm bunları üstün güçle var ettiğini hissettirmek.
Kısaca insanımız ürktü, yalnızlaştı, sindirildi.
Belli ki; en önemli günler bu günler.
Muhafazakarlık adına yola çıkmış olanların kibirli duruşuna ben de varım diyebilmek.
Kurulan tezgahlara aç gözlülerin verdiği destek olabildiğince şımartmıştı, yozlaşmak zaten en sevdikleri yanlarıydı.
Şeytanın en sevdiği günah olan “kibir” bir tokat yemiş midir.
Bu “yeter artık” demeye..
Umut etmekten yükümlü olanlar olarak bekliyoruz..
Güçlü bir savunmaya ihtiyacımız var..
Birsen Kirişci
