Eskiden şu mahalleler hepimizindi…
Eskiden; parklarımız çalınmamış, koruluklarımız kesilmemiş, şu çirkin aynalı kuleler, cam gökdelenler dikilmemişti…
Eskiden; bu şehirler bizimdi…
*
Eskiden; minarelerden sela sesi geldiğinde korkmazdık…
Eskiden; camiler ibadet içindi…
*
Eskiden; de kavgalarımız vardı ama kavgalarımız “Vatanı, bayrağı, cumhuriyeti, Atatürk’ü kim daha çok seviyor”diye sürüp giderdi…
Eskiden; inananlar ikiye, şehitler üçe, millet dörde bölünmemişti…
Eskiden; bir tek şehit bile manşet olurdu gazetelerde, adını hangi sokağa, hangi okula vereceğimizi bilemezdik…
Eskiden; acılar hepimizindi…
*
Eskiden; “paşa” denilince “Atatürk’ün askeri” olduğunu bilirdik…
Eskiden; yargıç gördüğümüzde “Nasılsa o var” derdik…
Eskiden; polis milletin polisiydi…
Eskilerin; ülkenin her valisi, her kaymakamı, her memuru bizimdi…
*
Eskiden; “dolar” denilince aklımıza ayakkabı kutuları, çikolata paketleri, elbise torbaları gelmezdi…
Eskiden; hırsız hırsızdı, hiçbir zaman hırsıza “Çalsın ama iş yapsın” denmezdi…
Eskiden; devlet adamları durmadan yalan söylemezdi…
Eskiden; eğitimli, donanımlı, bilgili insanlara saygı duyulur, gazetelerde, televizyonlarda konuştukları zaman bir millet kulak kesilir…
Soytarılara söz düşmezdi…
*
Eskiden; sokakta, durakta, kaldırımda, gülmeyi unutmamıştık…
Eskiden; sofralarda; kimin başına ne geldi, hangi felaketi yaşadı insanlar, nerede canı yandı kadınların-çocukların diye, lokmalar boğazlarımızda düğümlenmezdi…
Eskiden; her birimizin geleceğe ilişkin umutları vardı…
Eskiden; insanlar “Bu ülkeden kaçıp gitmek istiyorum”demezdi…
Eskiden; canımız yine sıkılırdı ama, iki duble rakı, kasetten bir şarkı, durduk yere bir çengi, çoğu dert üzülmeye değmezdi…
*
Evet, böyleydi eskiden…
Böyle giderse; bir gün bir köşe yazarı, köşesinde şöyle bir yazı yazar:
“Softaların peşine takılıp, aydınlık yollarını eskide bırakmışlardı… Bu topraklarda modern, laik, çağdaş bir Türkiye Cumhuriyeti vardı, eskiden…”
Bekir ÇOŞKUN
