En son ne zaman duyarsızlaşmaya başladık,
cümlesini kendime her sorduğumda hep gözümün önüne,
1991 Ocak ayında güzel bir senaryo neticesinde Irak’ın Abd ve ittifakları tarafından işgali sonucu;
binlerce insanın dağılması, yok olması ve bunu televizyonlardan canlı olarak izlememiz gelir.
Bana göre ABD’nin ordusundan daha güçlü sineması sayesinde izlediğimiz filmlerin canlı bir tekrarı gibi izlediğimiz belki onlarca kamera ve müzik eşliğinde insanların başına yağan bombaları yemek yerken izledik.
Çay içerken yorum yaptık.
Uyuduk, uyandık..tekrarını izledik.
Lakin bize anlattıkları, tüm gaddarlıkları yüzünden gidip yerleştikleri toprakların gerçek sahibi kızılderilileri haklı katledişleri…!..gibi değildi….sahnelerin gerçekliliği..
Hemen sonrasında kapımızda dayanan mülteciler ile gördük, yaşadık..
Ama duyarsızlaştırılmıştık.
Ortadoğu ellerindeki doğal kaynakları değerlendirememiş cahil halklarla doluydu.
O zaman hak etmişler miydi…topraklarından kovulmayı, öldürülmeyi, yok edilmeyi..!
Kısır ve handikaplı bu soruları kendimize sormasak bile yine özenle gerçekleştirilmiş algı yönetimi ve medya aracılığı ile sorduruldu.
Sorulan her soruya bir cevap bulundu ve biz sadece baktık..!
Kısaca yok edilmeye, patlatılmaya, gereken hesaplara boyun eğen
şimdi bir kalkarsak oturmak zor olur, daha nereye kadar götürebilirler ki; diye yıllardır bakarken…
görenlerin baktırdığı noktaya geldik.
Duyarsızlığın son aşamasında her defasında bu kadar da olmaz ki; cümlesine nisbet edercesine her yerde onlarca bomba patlatıldı.
Biz yine baktık..!
Hepsine manasızca ve ifadesizce bakan her tür açıklamayı kesin kabul eden güruh yeterince dönüşünce; “yürü” deyince yürüyen..
otur deyince oturan bir garip oluşuma, belki biraz ürktük.!
Yıllardır patlayan bombalar neticesinde ölen vatandaşlarımızı
ve kaybedilen şehitlerimizi saygıyla anıyoruz,dua yolluyoruz, bir daha olmaz temennisiyle sayfaları kapatıyoruz.
Alıştırdıkları yerden bakmaya devam ediyoruz.
İzahından vazgeçtiğimiz ve artık beynimizde patlamaya başlayan bombaları kabul ederek..
yarın nerede patlar acaba diye merak bile etmeye başladık.
Bir kızıl kuşak sardı gözlerimizi.
Telafisi ve açılımı zor bir kuşak bünyemizi ve gözlerimizi sardı.
Duyarsızlıktan ya da fazla duyumsamaktan kaskatı kesilmiş,
gösterildiği yerden gören gözlerimizle bakmaya devam ediyoruz.
Belki de “korkunun ecele faydası yok” dedikleri yerdeyiz.!
Birsen Kirişci
