“Masa da Masaymış ha”
Turgut Uyar ile Edip Cansever’in başını çektiği bir grup şair, bir gün “sevgilileri” ile birlikte Rumeli Hisarı’ndaki bir meyhanede oturmaktadırlar. Her şey tıkırında. Rakı güzel. Muhabbet güzel. Dünya güzel.
Derken, masadaki hanımlardan biri hastalığından, vücudundaki bir iğneden bahseder; vücudunda dolaşan iğnenin kalbine saplanması korkusuyla yaşadığı endişeyi anlatır. “Ölüm” korkusuyla…
Turgut Uyar tüm şairlerin imzalaması için bir şişe rakı ister masaya, ardından bir geleneği başlatan o cümle gelir:
-Bu şişeyi al; gelecek sene bugüne kadar sakla, 26 Mart’ta burada yine buluşup birlikte içeceğiz bu rakıyı.
Buluşurlar da. Rakı güzel. Muhabbet güzel. Dünya güzel… Bu şekilde gelenekselleşen, tesadüf eseri baharın da en güzel günlerine gelen “Ölmeme Günü”, yetmişlerin sonunda başlayıp 1985′e kadar her yıl yaşatılır.
Ne zaman ki Turgut Uyar 22 Ağustos 1985′te “ölüp”, 26 Mart 1986 “Ölmeme Günü” şişesinin boynunu bükük bırakır, o zaman bu gün silinip gider, gider ama Türk şiirinin belki de en önemli isimlerinin farkında olmadan icat ettikleri bu günü, bizim gibi edebiyatla ilgili kimseler bilir ve yaşatmaya devam eder…
“Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda…”
Edip CANSEVER
”Ertesi gün için bir şey diyemem ama,
rakı içtiğin gün ölmezsin..! ”
Cemal SÜREYA
“Rakı içen kadın, cihanda sulhtur: ağdalı değil, nağmeli sever.”
Can YÜCEL
Bu gece kadehler ölmemek için, bu gece kadehler sizin için üstadlar;
Can Yücel, Salim Şengil, Edip Cansever, Tomris Uyar, Muhteşem Sünter, İsa Çelik , Mehmetcan Köksal, Turgut Uyar, Dürnev Tunaseli, Nezihe Meriç, Ömer Uluç, Tunga Uyar.
