Bugün aynı zamanda Dünya Şiir günü..
Şiir “insanın umudunu yakalayan
yaşatan,
oluşturan
estetik dildir.”
diye düşünürüm her zaman.
Bizler çokta önemsemiyormuş gibi görünsekte
zamanla içimize yerleşen cümlelerin bize
ne çok bakış verdiğini görürüz.
Gözlerimizi kapadığımızda İstanbul’un dinlendiğini
Orhan Veli’den öğrenmedik mi.
Vatanperverliğin yakıcı cümleleri Namık Kemal’le can bulmadı mı..
Ceviz ağacında bile memleket hasreti bulan Nazım Hikmet
“Dört nala gelip uzak Asyadan
Akdenize bir kısrak başı gibi uzanan
Bu memleket bizim” dediğinde gururla evet demedik mi..
“Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim” mısralarıyla
çocuk sevincini içimize yansıtmadı mı..
Ya Ahmet Muhip’in Fahriye ablasıyla
komşu kızlarını benzetmedik mi..
“Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar
Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen!
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin , dişlerin ve akpak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen fahriye abla”
“Yüreğimi bir kalkan bilip sokaklara çıktım
Kahvelerde oturdum çocuklarla konuştum
Sıkıldım, dertlendim ,sevgilimle buluştum
Bu gün de ölmedim anne.”
diyen Ahmet Erhan 70’li yılların annelerine yürek hoplatmadı mı.
“ben bütün hüzünleri denemişim kendimde
canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını
bir bir denemişim bütün kelimeleri
yeni sözler buldum seni görmeyeli”
aşk şiiri denince tek usta Cemal Süreya
aşkı anlatamayanlara
dil olup anlatmadı mı..
sanki içini konuşur gibi yazan Murathan Mungan, Cezmi Ersöz…
daha onlarca şair
bize bizi bizden iyi anlatmadı mı..
Hep var olsunlar…
Şiir bizim içimiz..
Birsen Kirişci
