” Sürgünü öven bir şiir yazan olmuş mudur hiç, düşerken insanı yücelten o yazgı, o yaratıcı güç üzerine bir şiir, ruhun sarsıcı güçlerini yalnızlığın baskısında yeniden ve başka düzende toplayan o güç üzerine bir şiir.
Sanatçılar, sürgünü sanki yükselişi engelleyen bir şey, yararsız bir duraklama ve korkunç bir kesinti olarak suçlamışlardır her zaman. Ancak doğanın düzeni böyle şiddetli duraklamaları ister. Çünkü ancak derinliği, dibi yaşayan kişi tanır tüm yaşamı, insan ancak bir olumsuzluktan sonra ileriye doğru bir atılım yapar.
Yaratıcı deha, evet özellikle o, ufku ve gerçek görevinin yüceliğini umutsuzluğun derinliğinden, toplum dışından da ölçebilmek için zaman zaman zorunlu yalnızlığa ihtiyaç duyar.İnsanlık tarihindeki en büyük haberciler sürgünden gelmiştir…”
