Tüm satırlarımı kendime yazıyorum artık
Açtığım sayfanın yarısı beyaz yarısı siyah
Çok zaman önceydi,
bırakacağım tüm satırları yazarken
kimsesiz kalacağını biliyordum
Belki de bu bana okunmuş bir lanetti
ne yaşadıysam onu uzun
yıllar öncesinden hissetmiş gibi yaşardım.
Bu daha kederlendirdi gözlerimi
önceden gördüğü için affetmezdi üstelik
sırf bu yüzden
kıyasıya savaşırdım onlarla
ve affetmeyeceğim yüzleri
unutarak cezalandırırdım.
Zulüm kendi durağına yaslanıp kaldığında
tanıdığım tüm yüzlere yeni sorular sormuyorum artık..
Hatta arada kıskanıyorum onları
nasıl da uyum sağladılar ya da
bu kadar basit mi acımasız olmak diyen hayretimle..
Belki de kabullenmeliydim
zulüme hoş maskeler takmışlardı
keyfini çıkarıyorlardı kendilerince..
Bırakacağım artık, sormuyorum
kimliğini yitirmiş tüm gözler pusularda terk edildi,
yanık ruhlarıyla yaşamaya alışanlarsa
kimseyle ilgilenmiyor artık..
ya sessizce bekliyor
ya da umursamıyor…. yüzlerini
aynada arayanlar
sessizlik ilkesine terk edildi.
Gerçek kokulu kirletilmiş günlerin tüm yüzlerine
sırf bu yüzden hesap sormuyorum artık..
Ya siyaha yazıyorum… o yüzleri ya beyaza
sessizce ve gülümseyerek.
Birsen Kirişci
