Makul süreci geçirdik nasıl olsa;
“tecavüze uğradıysa çocuk değil anası ölsün” dendi..dinledik..
“tecavüze uğrayan doğursun gerekirse devlet bakar”..konuştuk
“tecavüz edenle evlenmek kurtuluştur” dendi…paylaştık
Sonuç olarak gelinen nokta bu işte.
Göstere göstere gelindi buraya,
Kendilerine gerekli gördükleri çoğunluğu ikna ede ede geldiler.
Gerekli alt yapıyı hazırladılar, şimdi duvarları örüyorlar.
Ne zaman, bundan kötüsü de olmaz artık herhalde diye düşünsen, bir gece ansızın daha kötüsü oluyor.
Hep de geceleri oluyor,
uyuyoruz ya biz..
Mutlaka bundan, alıştırıldı insanımız uyumaya ya da şükretmeye..!
Herhalde bir gün patlarız diye birbirimizin yüzüne bakıyoruz.
Veya beslenen yılanların bize dokunmayacağını düşünüyoruz.
Ne zamanki; kızımız biraz gecikti geleceği yerden..
veya çocuğumuzu okula gönderdiğimizde,
akşama kadar başımız dört dönüyor.
İşte o zaman
Yine ilk önce çocuklarımızı korkutuyoruz.
Sakın insanlara güvenme, kimseye inanma diyoruz.
Hem biz şaşkın hem çocuklarımız ürküntü içinde..
Korku tünelimizi çocuklara anlatmayla bitiremedik.
Beklemekten bıkmadık..
Birbirimizin gözüne baka baka uyuyoruz.
Gündüz olsa da uyuyoruz, gece olsa da..
Gözlerimiz açık uyuyoruz.
Birsen Kirişci
